Je bekijkt nu De eindeloze wachttijd bij de GGZ – mijn persoonlijke verhaal in woord & beeld

De eindeloze wachttijd bij de GGZ – mijn persoonlijke verhaal in woord & beeld

Ik ben één van die nummers op de wachtlijst van de GGZ. Al 1,5 jaar sta ik op de wachtlijst.
De wachttijden bij de GGZ zijn regelmatig in het nieuws – een probleem waar geen einde aan lijkt te komen.
Omdat dit onderwerp mij persoonlijk raakt en ik graag illustreer over mentale gezondheid en maatschappelijke problemen, besloot ik mijn ervaring te delen in deze post.

Mijn ervaring met de wachtlijst
Toen ik mij aanmeldde bij GGZ A, bleek de wachttijd een jaar te zijn. Gelukkig bestaat er een oplossing: de wachttijdbemiddeling van je zorgverzekeraar. Wanneer je langer moet wachten dan de Treeknormen aangeven, is het de plicht van je verzekeraar om te bemiddelen. Zij zoeken zorgaanbieders met kortere wachttijden.

Vol goede moed nam ik contact op met de bemiddelaar. Het leek veelbelovend: er waren opties bij andere GGZ-instellingen. Maar toen ik contact opnam met GGZ B en GGZ C, liep ik tegen nieuwe obstakels aan. Na een telefonische screening vond GGZ B mijn problematiek te ingewikkeld, terwijl GGZ C vond dat mijn problematiek juist niet ingewikkeld genoeg was.

Hier gingen twee maanden overheen. Twee maanden waarin de mentale problemen helaas niet in de wacht gingen. Ik voelde me zo boos en machteloos, dat ik in mijn fantasie een steen bij de GGZ door de ruit gooide. Natuurlijk ga ik dat niet in het echt doen, want ik weet prima hoe ik mij als fatsoenlijk mens moet gedragen. Maar wat zou het heerlijk zijn om alle frustratie eruit te gooien en aandacht te geven aan dit tergende proces van eindeloos wachten, zonder ook maar een stap vooruit te komen.

“Het doet me denken aan een bordspel
waarin je telkens weer teruggestuurd wordt naar start,
terwijl de finish maar onbereikbaar blijft.”

Kleurrijke illustratie van een bordspel met allemaal hindernissen die de wachttijd bij de GGZ uitbeelden.

De eeuwige wachtlijst
Na de afwijzingen besloot ik terug te keren naar GGZ A. Daar werd ik gelukkig wel geschikt bevonden. De wachttijd was nog steeds een jaar, maar ik had geen energie meer om verder te zoeken. Toen dat jaar voorbij was, informeerde ik vol verwachting naar mijn plek op de lijst. Helaas bleek de wachttijd inmiddels met drie maanden verlengd.

Drie maanden later, net toen ik dacht dat ik bijna aan de beurt was, kreeg ik te horen dat het zorgplafond was bereikt. Dit betekent dat zorgverzekeraars onvoldoende GGZ-zorg inkopen. Zelfs als er plek is bij een aanbieder, kun je niet terecht omdat het ‘geldpotje’ op is. Mijn wachttijd liep nog eens drie tot vier maanden uit. De onmacht die je dan voelt… !

Op advies van GGZ A ben ik eind december van zorgverzekeraar veranderd om verdere vertraging te voorkomen. Ik hoop dat ik na 1,5 jaar wachten bijna aan de beurt ben. En ondertussen houd ik het vol door te leren van de ervaringen en levenslessen van mensen die in hetzelfde mentale schuitje zitten. Met grote dank aan social media.

De steen door de ruit zal er nooit komen, maar deze blog is mijn figuurlijke steen. Hopelijk zet het iets in beweging.

PS: Hoe het zou moeten werken
In Nederland heb je het recht om binnen een bepaalde tijd geholpen te worden. Dit is vastgelegd in de zogenoemde ‘Treeknormen’.
Concreet betekent dit dat je als GGZ-cliënt na maximaal vier weken een intakegesprek hebt. Binnen tien weken na de intake zou een eerste behandelgesprek moeten volgen. Je behandeling kan dus binnen ongeveer drie maanden van start gaan. (Bron: wijzijnmind.nl)
Helaas is de realiteit anders. Bezoek de websites van verschillende GGZ-instellingen, en je ziet wachttijden die ver boven deze normen liggen.